ΨΥΧΗ (1)

Οι δύο ψυχές είναι στην απόλυτη διάθεση της οντότητας που θα τις παραλάβει. 

Έχει γίνει ξεκάθαρο ότι στις διαστάσεις ύπαρξης δεν υπάρχει ιδιοτέλεια, ίδιον συμφέρον και εγωκεντρισμός, τα κύρια χαρακτηριστικά που κάνουν τις ακτύνες να λειτουργούν υπέρ του ατομικού στόχου και ενάντια στο κοινό, ο οποίος άλλωστε, δεν υφίσταται στο πεδίο μας ή τουλάχιστον, δεν είναι ξεκάθαρος και κοινή πεποίθηση.

Εννοώ ότι μας έχουν καλλιεργήσει τον ατομικισμό και τον μονοχνωτισμό σε βαθμό που να μην μας περνάει, καν, απ' το μυαλό ότι αν κάτι διευκολύνει την ολότητα, το σύνολο, αυτομάτως διευκολύνει κι εμάς τους ίδιους.  Όμως το πώς το πετυχαίνουν  είναι άλλο θέμα και  πολύ περίπλοκο...

Οι οντότητες όντας αφοσιωμένες στην δημιουργία και την συνεχή ροή της, εργάζονται, μόνο, συνολικά. 

Με αυτό το σκεπτικό στέλνουν και τις ακτύνες στα πεδία ενσαρκώσεως και αυτά που συλλέγουν, μέσω της ψυχής, βελτιώνουν όχι μόνο τις ίδιες αλλά και το σύνολο της ανθρωπότητας, όπου κι αν αυτή βρίσκεται.

Η ψυχή, όταν εισέρχεται σε ένα φυσικό σώμα κάποιου πεδίου, είπαμε ότι του δίνει αυτό που λέμε ζωή και ταυτόχρονα, ολόκληρο τον προγραμματισμό του βίου του.

Συνεργάζεται με την επίφυση, που είναι η κύρια είσοδος πληροφοριών από τους ανώτερους εαυτούς μας, με ρυθμούς που η κάθε ακτύνα αντέχει και μπορεί να αφομοιώσει. 

Αυτό σημαίνει ότι μια πληροφορία δεν έρχεται ολοκληρωμένη αλλά τμηματικά.

Τα κομμάτια αυτά της πληροφορίας, αποθηκεύονται στην επίφυση και όταν συμπληρωθούν όλα, που σημαίνει ότι ολοκληρώθηκε η πληροφορία, αποθηκεύεται στον υποθάλαμο, έτοιμη προς χρήσιν όταν και όποτε χρειαστεί.

Στον υποθάλαμο έχει πρόσβαση το υποσυνείδητο το οποίο επιλέγει πότε και τι θα στείλει στο συνειδητό, δηλ. στον εγκέφαλο.

Απ' την στιγμή που οτιδήποτε θα καταγραφεί απ’ τον εγκέφαλο το γνωρίζουμε, το αντιλαμβανόμαστε, το συνειδητοποιούμε και μπαίνει στην καθημερινότητά μας. Όταν ο εγκέφαλός μας αντιληφθεί κάτι και το τοποθετήσει εκεί που πρέπει, τότε το γνωρίζουμε, μέχρι να γίνει αυτό το αγνοούμε…

Από την ψυχή και μέσω αυτής, αντλεί ο ανώτερος εαυτός μας τα συναισθήματα που παράγουμε, κάθε στιγμή, εξ΄αιτίας των συμβάντων που αντιμετωπίζουμε και τα αξιοποιεί όπως εκείνος θέλει.

Σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης μία οντότητα έχει την δυνατότητα να ενσαρκώσει και την δεύτερη ψυχή, που έχει στην διάθεσή της, όμως με νομοτελειακούς περιορισμούς.

Είναι υποχρεωμένη να στείλει ενσάρκωση σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον διαβίωσης, με άλλους στόχους και προγραμματισμό και σε πεδίο που οι συνθήκες, η τεχνολογία και γενικά το επίπεδο πολιτισμού, θα αποκλείει εντελώς την πιθανότητα συνάντησης αυτών των δύο ακτύνων.

Έχουμε παραστήσει τον, κατά εβδομήντα τοις εκατό, απόλυτο προγραμματισμό του βίου μας, ως μια λεωφόρο με πολλούς διαδρόμους ή μικρότερους δρόμους, αν θέλετε, επί της οποίας κινούμαστε και έχουμε πει ότι το υπόλοιπο ποσοστό είναι δική μας ευθύνη.

Εμείς επιλέγουμε σε ποιόν διάδρομο  θα πορευτούμε, όπως και πότε θα αλλάξουμε, αν  αλλάξουμε, διαδρομή.

Οι οντότητές μας δεν γνωρίζουν ποιες, πότε και τι είδους αλλαγές ενδέχεται να κάνουμε στα πλαίσια του 30% της ελεύθερης βούλησής μας και αυτό είναι που δίνει αξία στην ύπαρξή μας  στα πεδία ενσάρκωσης.

Αν είμαστε εντελώς προγραμματισμένοι δεν θα υπήρχε και λόγος να γίνεται όλο αυτό.

Πέρα απ’ την αξία όμως, έχουμε και συμπαντική ευθύνη για την διαχείριση αυτού του ποσοστού, άσχετα με το πόσο, ο καθένας μας, το αντιλαμβάνεται αυτό. 

Το  ποσοστό ελεύθερης βούλησης που διαθέτουμε δεν είναι ευκαταφρόνητο και παίζει σημαντικό ρόλο στο κατά πόσο μία ενσάρκωση είναι επιτυχημένη, αν δηλ. ο ανώτερος εαυτός παίρνει απ’ την ακτύνα του αυτό που θέλει και σε ποιο ποσοστό κάτι, όμως, που κρίνεται στο τέλος του βίου της.

(Σε μελλοντική ανάρτηση θα δούμε πώς αυτό το ποσοστό το εκμεταλλεύτηκαν οι προδότες και τα ερπετά…)

Κάθε διάδρομος που επιλέγει η ακτύνα  να διαβεί, περιέχει διαφορετικά γεγονότα από τους υπόλοιπους και όσο βρίσκεται επ’ αυτού τα βιώνει μέσα στην δική της πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα διαφορετική απ’ αυτήν που θα βίωνε σε κάποιον άλλο, στην ίδια χρονική περίοδο.

Με βάση αυτά, γνωρίζει άλλες ακτύνες, παράγει συναισθήματα, σκέψεις, παίρνει αποφάσεις και κάνει πράξεις που διαμορφώνουν και δίνουν μια συνέχεια στην πορεία της, στο πεδίο ενσάρκωσης.

Εδώ υπάρχει και ο διαχωρισμός χαρακτήρων μεταξύ των ακτύνων, διότι η συμπεριφορά κάθε μιας, βασίζεται στα παραπάνω. δηλ. στην συχνότητα των αλλαγών διαδρόμων, στην αντιμετώπιση των καταστάσεων που επιφυλάσσει ο κάθε ένας απ’ αυτούς, στις «εμπειρίες» που αποκομίζει στον τρόπο που τις διαχειρίζεται και πολλά άλλα…

Αντιλαμβάνεστε ότι οι επιλογές μας, στα πλαίσια του ελεύθερου ποσοστού μας, είναι πολύ σημαντικές διότι είναι ένα ελάχιστο γρανάζι που, όμως, αν υπολειτουργεί, το ίδιο συμβαίνει και σε ολόκληρο τον μηχανισμό. 

Αν δεν παίρνει το επιθυμητό η κάθε οντότητα καθυστερεί, κατά κάποιον τρόπο και μαζί της καθυστερεί ολόκληρη η ανθρώπινη Δημιουργία.

(Αν αυτό φαίνεται υπερβολικό, ας σκεφτούμε τον τρόπο που λειτουργούν οι οντότητές μας, απόλυτα  συλλογικά, σαν γρανάζια, αφοσιωμένες στην Δημιουργία, η οποία δεν σταματάει ούτε δευτερόλεπτο…).

Αυτά όλα συνθέτουν αυτό που, κοινώς, χαρακτηρίζουμε «ζωή κάποιου»…….